Jeśli:

• masz wrażenie, że Twoje życie to tylko powtarzanie obowiązków:

  jakby ktoś włączył „repeat” i zapomniał wyłączyć od 2008 roku

• z pozoru masz „wszystko”, ale w środku czujesz coraz większą pustkę:

  no bo ile można żyć marzeniem „kiedyś odpocznę” – skoro „kiedyś” to mit jak jednorożce

• budzisz się zmęczona, choć jeszcze nic nie zrobiłaś:

  Twoje ciało: „Zaczynamy dzień”, Twoja dusza: „Ja już kończę, pa”

• czujesz lęk, niepokój lub presję, która od lat nie mija:

  taki niewidzialny współlokator, co nie płaci rachunków, ale siedzi zawsze

• brakuje Ci sensu, kierunku, motywacji, czegokolwiek co daje energię:

  nawet energetyk patrzy na Ciebie z rezygnacją: „siostro, ja już nie pomogę”

• albo po prostu tęsknisz za tą kobietą, którą kiedyś byłaś…

  tą, która miała marzenia – nie tylko trzy prania, deadline i teorię „jakoś to będzie”

Jeśli:

• od dawna żyjesz według zasad, które nie są Twoje:

  ale grzecznie udajesz, że bardzo Ci z tym po drodze, bo przecież „tak trzeba”…

• ciągle „musisz być silna”, choć w środku już nie masz siły:

  ale prawda jest taka, że gdyby siła była walutą — już dawno ogłosiłabyś bankructwo

• czujesz, że Twoje potrzeby są na końcu listy — zawsze:

  tuż za „umyć okna”, „odwiedzić ciocię Halinkę” i „zrobić porządek w szufladzie z reklamówkami

• boisz się zmian, ale jeszcze bardziej boisz się zostać w tym samym miejscu:

  ale jeszcze bardziej boisz się tego samego poniedziałku, który powtarza się od 12 lat

• czujesz lojalność wobec rodziny, która trzyma Cię w schematach:

  taką lojalność, która trzyma Cię w schematach skuteczniej niż antykradzieżowe bramki w Lidlu

• albo masz wrażenie, że coś Cię blokuje…

  jakby ktoś w Twoim życiu zaciągnął ręczny „na wszelki wypadek”

Jeśli:

• lęk, poczucie winy i brak wiary w siebie od lat zatrzymują Cię przed decyzją:

  zrobiły sobie u Ciebie stały meldunek, zamiast chociaż płacić czynsz

• czujesz, że Twoje ciało zaczyna mówić „STOP”:

  a Ty wciąż próbujesz negocjować: „Może jeszcze jeden projekt, jedno zobowiązanie, jeden stres?”

• myślisz w nocy: „To nie jest życie, którego chciałam”:

  to nawet nie jest życie, które wybrałam! To jest życie, które mi się… przypałętało”

• masz dość udawania, że wszystko jest w porządku:

  zwłaszcza udawania dobrej miny do złej gry

• a Twój wewnętrzny krytyk przejął całe sterowanie…

  nie tylko przejął kierownicę,
  on już dawno wymontował Ci poduszkę powietrzną,
  wyłączył radio,
  ustawił GPS na „Byle-gorzej-ale-znajomo”
  i jeszcze komentuje jazdę w stylu:

  „Serio?

  Tym tempem to nawet do własnych marzeń nie dojedziesz, kochana.”

  A najlepsze?
  Nawet nie miał prawa jazdy.
  Po prostu wszedł i pojechał, jak typowy pasażer, który wsiada i od razu wie wszystko najlepiej.

  Czas przejąć sterowanie!

Może to moment, żeby powiedzieć:

„Koniec. Oddajcie mi moje życie. A jeśli nie oddacie, to ja sobie zrobię nowe.”